Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme

Ayşe Nevin Yıldız; Umut Yener Kara; Gökhan Arıkan

doi:10.24955/ilef.1328452

Araştırma Makalesi

Mapping Political Communication Studies in Turkey: A Review of Turkish Research Articles

Yıl 2024, Cilt: 11 Sayı: 1, 79 - 110, 31.05.2024

Ayşe Nevin Yıldız , Umut Yener Kara , Gökhan Arıkan

https://doi.org/10.24955/ilef.1328452

Öz

The study of political communication is an essential interdisciplinary field in the social sciences that lies at the intersection of political science, communication, and media studies. The field of political communication has been integral to the institutionalization of communication as an academic field both in Turkey and abroad. Recent international research has diagnosed a “crisis of public communication” in the field and pointed to the challenges this crisis poses to political communication research. However, because there is no study that summarizes and discusses the field’s current state and trends in Turkey, it is it impossible to assess whether the suggested “crisis of public communication” applies there as well. To remedy this, the present study employs both manual and automatic content-analysis methods to analyze 254 Turkish articles collected from the Dergipark and TrDizin databases that contain the term “political communication” in their titles, abstracts, or keywords. This investigation reveals the following: (1) The most commonly used methodologies are text analysis; (2) in general, the research focuses on election campaigns and advertisements; (3) the preferred medium is social media, particularly Twitter; (4) there is a substantial lack of theory; (5) the field has very limited international scope; and (6) the field has a disciplinary profile dominated by researchers in the fields of communication and public relations. The fact that the field has become predominantly focused on political advertising and marketing suggests that the role of political communication in pluralistic democracies and the mission of political communication research should be re-evaluated in the Turkish context.

Anahtar Kelimeler

Political communication, Turkey, scientific paradigms and traditions, research articles

Kaynakça

Abadan-Unat, Nermin. 1956. Türkiye’nin Üç Büyük Şehrinde Radyo İle Halk Oylaması. Ankara: SBF İdari İlimler Enstitüsü Halkoyu Araştırma Grubu.
Antons, David, Christoph F. Breidbach, Amol M. Joshi ve Torsten Oliver Salge. 2023. “Computational literature reviews: Method, algorithms, and Roadmap.” Organizational Research Methods 26 (1): 107-138.
Atabek, Ümit ve Gülseren Şendur-Atabek. 2019. “Türkiye’de Gazetecilik Literatürü: 1992-2018 Yılları Arasında Yayımlanmış Makaleler Üzerine Bir İnceleme.” Akdeniz İletişim Dergisi 31: 710-732.
Aziz, Aysel. 2003. Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Yayınları.
Aziz, Aysel. 2006. “Dünyada ve Türkiye’de İletişim Araştırmaları” Kültür ve İletişim. 9 (1): 9-31.
Bayraktutan, Günseli ve Gökhan Gürbüz. 2022. “Siyasal İletişim Çalışmalarının Yöntembilimsel İncelenmesi: Türkiye’deki Lisansüstü Tezler Üzerine Bir Analiz.” Siyasal İletişim: Politik Olanı Düşünmek ve Araştırmak içinde, editörler Çiğdem Yasemin Ünlü ve İlker Özdemir, 75-99. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Bennett, W. Lance ve Shanto Iyengar. 2008. “A New Era of Minimal Effects? The Changing Foundations of Political Communication” Journal of Communication 58 (4): 707-731.
Blei, David M. 2012. “Probabilistic Topic Models.” Communications of the ACM 55 (4): 77-84.
Blumler, Jay G. ve Dennis Kavanagh. 1999 “The Third Age of Political Communication: Influences and Features.” Political Communication 16 (3): 209-230.
Blumler, Jay G. ve Michael Gurevitch. 1995. The Crisis of Public Communication. Londra: Routledge.
Blumler, Jay G. 2018. “The Crisis of Public Communication, 1995 – 2017.” Javnost-The Public 25 (1-2): 83-92.
Borah, Porismita. 2017. “Emerging Communication Technology Research: Theoretical And Methodological Variables in the Last 16 Years And Future Directions.” New Media & Society 19 (4): 616-636.
Boumans, Jelle W. ve Damian Trilling. 2016. “Taking Stock Of The Toolkit: An Overview Of Relevant Automated Content Analysis Approaches And Techniques For Digital Journalism Scholars.” Digital Journalism 4 (1): 8-23.
Brady, Henry E. 2019. “The Challenge of Big Data and Data Science.” Annual Review of Political Science 22: 297-323.
Bruns, Axel. 2020. “Big Social Data Approaches in Internet Studies: The Case of Twitter.” Second International Handbook of Internet Research içinde, editörler Jeremy Hunsinger, Matthew M. Allen, Lisbeth Klastrup, 65-81. Springer Dordrecht.
Bryant, Jennings ve Dorina Miron. 2004. “Theory and Research in Mass Communication.” Journal of Communication 54 (4): 662-704.
Chaffee, Steven H. ve Miriam J. Metzger. 2001. “The End of Mass Communication?” Mass Communication & Society 4 (4): 365-379.
Chan, Chung-hong ve Christiane Grill. 2020. “The Highs in Communication Research: Research Topics With High Supply, High Popularity, and High Prestige in High-Impact Journals.” Communication Research 49 (5): 599-626.
Donthu, Naveen, Satish Kumar, Debmalya Mukherjee, Nitesh Pandey ve Weng Marc Lim. 2021. “How to Conduct A Bibliometric Analysis: An Overview And Guidelines.” Journal of Business Research 133: 285-296.
Donsbach, Wolfgang. 2006. “The Identity of Communication Research.” Journal of Communication 56 (3): 437–448.
Edelmann, Achim, Tom Wolff, Danielle Montagne ve Christopher A. Bail. 2020. “Computational Social Science And Sociology.” Annual Review of Sociology 46: 61-81.
Ekinci, Necdet. 2014. “Siyasal İletişim Çalışmalarında Kapsam ve Yaklaşım Sorunsalı.” İletişim ve Diplomasi 4: 5-24.
Evans, James A. ve Jacob G. Foster. 2011. “Metaknowledge.” Science 331 (6018): 721-725.
Fortunato, Santo, Carl T. Bergstrom, Katy Börner, James A. Evans ve diğerleri. 2018. “Science of Science.” Science 359 (6379).
Günther, Elisabeth ve Emese Domahidi. 2017. “What Communication Scholars Write About: An Analysis of 80 Years of Research in High-Impact Journals.” International Journal of Communication 11: 3051–3071.
Graber, Doris A. 2004. “Methodological Developments in Political Communication Research.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 63-86. Londra: Lawrence Erlbaum Associates.
Hardt, Hanno. 1992. Critical Communication Studies: Essays on Communication, History And Theory in America. Londra: Routledge.
Karaaslan-Şanlı, Halise. 2022. “Siyasal İletişim Çalışmalarının Genel Panoraması.” Siyasal İletişim: Politik Olanı Düşünmek ve Araştırmak içinde, editörler Çiğdem Yesmin Ünlü ve İlker Özdemir. 59-75. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Karpf, David, Daniel Kreiss, Rasmus Kleis Nielsen ve Matthew Powers. 2015. “The Role of Qualitative Methods in Political Communication Research: Past, Present, and Future Introduction.” International Journal of Communication 9: 1888-1907.
Katz, Elihu ve Paul F. Lazarsfeld. 1955. Personal influence: The part played by people in the flow of communication. New York: Free Press.
Köker, Eser. 1998. Politikanın İletişimi İletişimin Politikası. Ankara: Vadi Yayınları.
Krippendorff, Klaus. 2018. Content Analysis. An Introduction to Its Methodology. Fourth Edition. SAGE.
Kim, Jeong-Nam, Seong-Cheol Park, Sun-Wook Yoo ve Hongmei Shen. 2010. “Mapping Health Communication Scholarship: Breadth, Depth, and Agenda of Published Research in Health Communication” Health Communication 25 (6-7): 487-503.
Kim, Yonghwan, Bumsoo Kim, Youngju Kim ve Yuan Wang. 2017. “Mobile Communication Research in Communication Journals From 1999 To 2014.” New Media & Society 19 (10): 1668–1691.
Lacy, Stephen, Brendan R. Watson, Danil Riffe ve Jenette Lovejoy. 2015. “Issues and Best Practices in Content Analysis.” Journalism & Mass Communication Quarterly 92 (4): 791-811.
Lin, Yang. 2004. “Fragmentation of the Structure of Political Communication Research: Diversification or Isolation?” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 69-108. Londra: Lawrence Erlbaum Associates.
Mutz, Diana C. 2001. “The Future of Political Communication Research: Reflections on The Occasion of Steve Chaffee’s Retirement from Stanford University.” Political Communication 18 (2): 231-236.
Newman, Bruce I. ve Richard M. Perloff. 2004. “Political Marketing: Theory, Research, and Applications.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid. 35-62. Londra: Routledge.
Özçetin, Burak. 2018. Kitle İletişim Kuramları Kavramlar, Okullar, Modeller. İstanbul: İletişim Yayınları.
Peters, John Durham. 1993. “Genealogical Notes on ‘The Field.’” Journal of Communication 43 (4): 132-139.
Puschmann, Cornelius ve Christian Pentzold. 2021. “A Field Comes Of Age: Tracking Research on the Internet within Communication Studies, 1994 To 2018.” Internet Histories 5 (2): 135-153.
Riedl, Martin J, Jozephine Lukito ve Samuel C. Woolley. 2023. “Political Influencers on Social Media: An Introduction.” Social Media + Society 9 (2).
Rogers, Everett M. 2004. “Theoretical Diversity in Political Communication.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 21-34. Londra: Routledge.
Sampedro, Victor. 2011. “Introduction: New Trends and Challenges in Political Communication.” The International Journal of Press/Politics 16 (4): 431-439.
Schorr, Angela. 2003. “Communication Research and Media Science in Europe: Research and Academic Training at a Turning Point.” Communication Research and Media Science in Europe Perspectives for Research and Academic Training in Europe’s Changing Media Reality içinde, editörler Angela Schorr, William Campbell ve Michael Schenk, 3-56. Berlin: Mouton De Gruyter.
Semetko, Holli A., ve Margaret Scammell. 2012. “Introduction: The Expanding Field of Political Communication in The Era of Continuous Connectivity.” Sage Handbook of Political Communication içinde, editörler Holli. A. Semetko ve Margaret Scammell, 1-5, Londra: SAGE.
Song, Hyunjin, Jacob-Moritz Eberle ve Olga Eisele. 2020. “Less Fragmented Than We Thought? Toward Clarification Of A Subdisciplinary Linkage in Communication Science, 2010-2019.” Journal of Communication 70 (3): 310–314.
Strippel, Christian, Annekatrin Bock, Christian Katzenbach, Merja Mahrt vd. 2018. “Die Zukunft der Kommunikationswissenschaft auf Herausforderungen der Digitalisierung” Publizistik 63 (1): 11-27.
Tokgöz, Oya. 2006. “Türkiye’de iletişim Araştırmalarında İletişim Eğitiminin Rolü ve Önemi.” Küresel İletişim Dergisi 1 (1): 1-12.
Tokgöz, Oya. 2014. “Türkiye’de İletişim Araştırmaları İçinde 1970’li Yıllarda Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesinde Yapılan İletişim Konusundaki Doktora Tezlerinin Rolü ve Konumu.” İLEF Dergisi 1 (1): 115-142.
Uzun-Avci, Emel. 2020. “Nermin Abadan Unat.” Modern Türkiye’de Siyasal Düşünce içinde, editörler Feryal Saygılıgil ve Nacide Berber. Cilt 10. 650-657. İstanbul: İletişim Yayınları.
Walter, Nathan, Michael J. Cody ve Sandra J. Ball-Rokeach. 2018. “The Ebb and Flow of Communication Research: Seven Decades of Publication Trends and Research Priorities.” Journal of Communication 68 (2): 424-440.
Wyatt, Robert O. 1998. “After 50 Years. Political Communication Scholars Still Argue With Lazarsfeld.” Journal of Communication 48 (2): 146- 156.

Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme

Yıl 2024, Cilt: 11 Sayı: 1, 79 - 110, 31.05.2024

Ayşe Nevin Yıldız , Umut Yener Kara , Gökhan Arıkan

https://doi.org/10.24955/ilef.1328452

Öz

Siyasal iletişim araştırmaları, sosyal bilimlerde siyaset bilimi, iletişim ve medya çalışmaları gibi disiplinlerin yoğunlaştığı önemli bir interdisipliner alan niteliğindedir. Alan, yurtdışında olduğu gibi Türkiye’de de geçmişte iletişim disiplininin kurumsallaşması açısından kurucu bir rol oynamıştır. Yurt dışında yapılan güncel özdüşünümsel çalışmalar alanda bir “kamusal iletişimin krizi” teşhisi yapmakta, bu krizin aynı zamanda siyasal iletişim çalışmaları için de bir meydan okuma anlamına geldiğini iddia etmektedirler. Bununla birlikte Türkiye’de alanın güncel durumunu ve eğilimlerini özetleyen ve tartışan herhangi bir özdüşünümsel çalışma bulunmamaktadır. Bu eksiklik bir yandan Türkiye’deki siyasal iletişim çalışmalarının güncel durumu hakkında konuşmayı imkansız hale getirirken diğer yandan da “kamusal iletişim krizi” teşhisinin Türkiye açısından geçerli olup olmadığı sorusunu tartışmayı zorlaştırmaktadır. Söz konusu soruları merkeze alarak alanın bir portresini çıkarmayı amaçlayan bu çalışmada, Dergipark ve TrDizin veri tabanlarında “siyasal iletişim” veya “siyasi iletişim” ifadelerini başlığında, özetinde ya da anahtar kelimelerinde içeren 254 makale manuel ve otomatik içerik analizi yöntemleriyle; araştırma türü, konu, metodoloji, yöntem ve teori bakımından analiz edilmiştir. Sonuçlarımız, (1) Türkiye’de siyasal iletişim araştırmalarının ağırlıklı olarak metin analizi yöntemlerini tercih eden, (2) konu olarak seçim kampanyalarına ve reklamlarına odaklanan, (3) mecra olarak Twitter başta olmak üzere sosyal medyaya yönelen, (4) teori kullanımının sınırlı olduğu, (5) sınırlı bir uluslararası karaktere sahip ve son olarak (6) iletişim araştırmaları içinde, spesifik olarak ise halkla ilişkiler ve pazarlama bölümü ağırlıklı bir disipliner profile sahip bir alan olduğunu göstermektedir. Alanın ağırlıklı olarak siyasal reklamcılık ve pazarlama odaklı hale gelmesi siyasal iletişimin çoğulcu demokrasilerde üstlendiği rolün ve siyasal iletişim araştırmalarının misyonunun Türkiye bağlamında yeniden değerlendirilmesi gerektiğini göstermektedir.

Anahtar Kelimeler

Siyasal iletişim, Türkiye, Bilimsel Paradigmalar ve Gelenekler, Bilgi Üretim Pratikleri

Kaynakça

Abadan-Unat, Nermin. 1956. Türkiye’nin Üç Büyük Şehrinde Radyo İle Halk Oylaması. Ankara: SBF İdari İlimler Enstitüsü Halkoyu Araştırma Grubu.
Antons, David, Christoph F. Breidbach, Amol M. Joshi ve Torsten Oliver Salge. 2023. “Computational literature reviews: Method, algorithms, and Roadmap.” Organizational Research Methods 26 (1): 107-138.
Atabek, Ümit ve Gülseren Şendur-Atabek. 2019. “Türkiye’de Gazetecilik Literatürü: 1992-2018 Yılları Arasında Yayımlanmış Makaleler Üzerine Bir İnceleme.” Akdeniz İletişim Dergisi 31: 710-732.
Aziz, Aysel. 2003. Siyasal İletişim. Ankara: Nobel Yayınları.
Aziz, Aysel. 2006. “Dünyada ve Türkiye’de İletişim Araştırmaları” Kültür ve İletişim. 9 (1): 9-31.
Bayraktutan, Günseli ve Gökhan Gürbüz. 2022. “Siyasal İletişim Çalışmalarının Yöntembilimsel İncelenmesi: Türkiye’deki Lisansüstü Tezler Üzerine Bir Analiz.” Siyasal İletişim: Politik Olanı Düşünmek ve Araştırmak içinde, editörler Çiğdem Yasemin Ünlü ve İlker Özdemir, 75-99. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Bennett, W. Lance ve Shanto Iyengar. 2008. “A New Era of Minimal Effects? The Changing Foundations of Political Communication” Journal of Communication 58 (4): 707-731.
Blei, David M. 2012. “Probabilistic Topic Models.” Communications of the ACM 55 (4): 77-84.
Blumler, Jay G. ve Dennis Kavanagh. 1999 “The Third Age of Political Communication: Influences and Features.” Political Communication 16 (3): 209-230.
Blumler, Jay G. ve Michael Gurevitch. 1995. The Crisis of Public Communication. Londra: Routledge.
Blumler, Jay G. 2018. “The Crisis of Public Communication, 1995 – 2017.” Javnost-The Public 25 (1-2): 83-92.
Borah, Porismita. 2017. “Emerging Communication Technology Research: Theoretical And Methodological Variables in the Last 16 Years And Future Directions.” New Media & Society 19 (4): 616-636.
Boumans, Jelle W. ve Damian Trilling. 2016. “Taking Stock Of The Toolkit: An Overview Of Relevant Automated Content Analysis Approaches And Techniques For Digital Journalism Scholars.” Digital Journalism 4 (1): 8-23.
Brady, Henry E. 2019. “The Challenge of Big Data and Data Science.” Annual Review of Political Science 22: 297-323.
Bruns, Axel. 2020. “Big Social Data Approaches in Internet Studies: The Case of Twitter.” Second International Handbook of Internet Research içinde, editörler Jeremy Hunsinger, Matthew M. Allen, Lisbeth Klastrup, 65-81. Springer Dordrecht.
Bryant, Jennings ve Dorina Miron. 2004. “Theory and Research in Mass Communication.” Journal of Communication 54 (4): 662-704.
Chaffee, Steven H. ve Miriam J. Metzger. 2001. “The End of Mass Communication?” Mass Communication & Society 4 (4): 365-379.
Chan, Chung-hong ve Christiane Grill. 2020. “The Highs in Communication Research: Research Topics With High Supply, High Popularity, and High Prestige in High-Impact Journals.” Communication Research 49 (5): 599-626.
Donthu, Naveen, Satish Kumar, Debmalya Mukherjee, Nitesh Pandey ve Weng Marc Lim. 2021. “How to Conduct A Bibliometric Analysis: An Overview And Guidelines.” Journal of Business Research 133: 285-296.
Donsbach, Wolfgang. 2006. “The Identity of Communication Research.” Journal of Communication 56 (3): 437–448.
Edelmann, Achim, Tom Wolff, Danielle Montagne ve Christopher A. Bail. 2020. “Computational Social Science And Sociology.” Annual Review of Sociology 46: 61-81.
Ekinci, Necdet. 2014. “Siyasal İletişim Çalışmalarında Kapsam ve Yaklaşım Sorunsalı.” İletişim ve Diplomasi 4: 5-24.
Evans, James A. ve Jacob G. Foster. 2011. “Metaknowledge.” Science 331 (6018): 721-725.
Fortunato, Santo, Carl T. Bergstrom, Katy Börner, James A. Evans ve diğerleri. 2018. “Science of Science.” Science 359 (6379).
Günther, Elisabeth ve Emese Domahidi. 2017. “What Communication Scholars Write About: An Analysis of 80 Years of Research in High-Impact Journals.” International Journal of Communication 11: 3051–3071.
Graber, Doris A. 2004. “Methodological Developments in Political Communication Research.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 63-86. Londra: Lawrence Erlbaum Associates.
Hardt, Hanno. 1992. Critical Communication Studies: Essays on Communication, History And Theory in America. Londra: Routledge.
Karaaslan-Şanlı, Halise. 2022. “Siyasal İletişim Çalışmalarının Genel Panoraması.” Siyasal İletişim: Politik Olanı Düşünmek ve Araştırmak içinde, editörler Çiğdem Yesmin Ünlü ve İlker Özdemir. 59-75. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Karpf, David, Daniel Kreiss, Rasmus Kleis Nielsen ve Matthew Powers. 2015. “The Role of Qualitative Methods in Political Communication Research: Past, Present, and Future Introduction.” International Journal of Communication 9: 1888-1907.
Katz, Elihu ve Paul F. Lazarsfeld. 1955. Personal influence: The part played by people in the flow of communication. New York: Free Press.
Köker, Eser. 1998. Politikanın İletişimi İletişimin Politikası. Ankara: Vadi Yayınları.
Krippendorff, Klaus. 2018. Content Analysis. An Introduction to Its Methodology. Fourth Edition. SAGE.
Kim, Jeong-Nam, Seong-Cheol Park, Sun-Wook Yoo ve Hongmei Shen. 2010. “Mapping Health Communication Scholarship: Breadth, Depth, and Agenda of Published Research in Health Communication” Health Communication 25 (6-7): 487-503.
Kim, Yonghwan, Bumsoo Kim, Youngju Kim ve Yuan Wang. 2017. “Mobile Communication Research in Communication Journals From 1999 To 2014.” New Media & Society 19 (10): 1668–1691.
Lacy, Stephen, Brendan R. Watson, Danil Riffe ve Jenette Lovejoy. 2015. “Issues and Best Practices in Content Analysis.” Journalism & Mass Communication Quarterly 92 (4): 791-811.
Lin, Yang. 2004. “Fragmentation of the Structure of Political Communication Research: Diversification or Isolation?” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 69-108. Londra: Lawrence Erlbaum Associates.
Mutz, Diana C. 2001. “The Future of Political Communication Research: Reflections on The Occasion of Steve Chaffee’s Retirement from Stanford University.” Political Communication 18 (2): 231-236.
Newman, Bruce I. ve Richard M. Perloff. 2004. “Political Marketing: Theory, Research, and Applications.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid. 35-62. Londra: Routledge.
Özçetin, Burak. 2018. Kitle İletişim Kuramları Kavramlar, Okullar, Modeller. İstanbul: İletişim Yayınları.
Peters, John Durham. 1993. “Genealogical Notes on ‘The Field.’” Journal of Communication 43 (4): 132-139.
Puschmann, Cornelius ve Christian Pentzold. 2021. “A Field Comes Of Age: Tracking Research on the Internet within Communication Studies, 1994 To 2018.” Internet Histories 5 (2): 135-153.
Riedl, Martin J, Jozephine Lukito ve Samuel C. Woolley. 2023. “Political Influencers on Social Media: An Introduction.” Social Media + Society 9 (2).
Rogers, Everett M. 2004. “Theoretical Diversity in Political Communication.” Handbook of Political Communication Research içinde, editör Lynda Lee Kaid, 21-34. Londra: Routledge.
Sampedro, Victor. 2011. “Introduction: New Trends and Challenges in Political Communication.” The International Journal of Press/Politics 16 (4): 431-439.
Schorr, Angela. 2003. “Communication Research and Media Science in Europe: Research and Academic Training at a Turning Point.” Communication Research and Media Science in Europe Perspectives for Research and Academic Training in Europe’s Changing Media Reality içinde, editörler Angela Schorr, William Campbell ve Michael Schenk, 3-56. Berlin: Mouton De Gruyter.
Semetko, Holli A., ve Margaret Scammell. 2012. “Introduction: The Expanding Field of Political Communication in The Era of Continuous Connectivity.” Sage Handbook of Political Communication içinde, editörler Holli. A. Semetko ve Margaret Scammell, 1-5, Londra: SAGE.
Song, Hyunjin, Jacob-Moritz Eberle ve Olga Eisele. 2020. “Less Fragmented Than We Thought? Toward Clarification Of A Subdisciplinary Linkage in Communication Science, 2010-2019.” Journal of Communication 70 (3): 310–314.
Strippel, Christian, Annekatrin Bock, Christian Katzenbach, Merja Mahrt vd. 2018. “Die Zukunft der Kommunikationswissenschaft auf Herausforderungen der Digitalisierung” Publizistik 63 (1): 11-27.
Tokgöz, Oya. 2006. “Türkiye’de iletişim Araştırmalarında İletişim Eğitiminin Rolü ve Önemi.” Küresel İletişim Dergisi 1 (1): 1-12.
Tokgöz, Oya. 2014. “Türkiye’de İletişim Araştırmaları İçinde 1970’li Yıllarda Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesinde Yapılan İletişim Konusundaki Doktora Tezlerinin Rolü ve Konumu.” İLEF Dergisi 1 (1): 115-142.
Uzun-Avci, Emel. 2020. “Nermin Abadan Unat.” Modern Türkiye’de Siyasal Düşünce içinde, editörler Feryal Saygılıgil ve Nacide Berber. Cilt 10. 650-657. İstanbul: İletişim Yayınları.
Walter, Nathan, Michael J. Cody ve Sandra J. Ball-Rokeach. 2018. “The Ebb and Flow of Communication Research: Seven Decades of Publication Trends and Research Priorities.” Journal of Communication 68 (2): 424-440.
Wyatt, Robert O. 1998. “After 50 Years. Political Communication Scholars Still Argue With Lazarsfeld.” Journal of Communication 48 (2): 146- 156.

Toplam 53 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil	Türkçe
Konular	İletişim Çalışmaları, İletişim Kuramları
Bölüm	Makaleler
Yazarlar	Ayşe Nevin Yıldız 0000-0002-0524-5029 Umut Yener Kara 0000-0002-0556-4863 Gökhan Arıkan 0009-0005-3421-1724
Yayımlanma Tarihi	31 Mayıs 2024
Yayımlandığı Sayı	Yıl 2024Cilt: 11 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA	Yıldız, A. N., Kara, U. Y., & Arıkan, G. (2024). Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi, 11(1), 79-110. https://doi.org/10.24955/ilef.1328452
AMA	Yıldız AN, Kara UY, Arıkan G. Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi. Mayıs 2024;11(1):79-110. doi:10.24955/ilef.1328452
Chicago	Yıldız, Ayşe Nevin, Umut Yener Kara, ve Gökhan Arıkan. “Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme”. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi 11, sy. 1 (Mayıs 2024): 79-110. https://doi.org/10.24955/ilef.1328452.
EndNote	Yıldız AN, Kara UY, Arıkan G (01 Mayıs 2024) Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi 11 1 79–110.
IEEE	A. N. Yıldız, U. Y. Kara, ve G. Arıkan, “Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme”, Ankara Üniversitesi İlef Dergisi, c. 11, sy. 1, ss. 79–110, 2024, doi: 10.24955/ilef.1328452.
ISNAD	Yıldız, Ayşe Nevin vd. “Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme”. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi 11/1 (Mayıs 2024), 79-110. https://doi.org/10.24955/ilef.1328452.
JAMA	Yıldız AN, Kara UY, Arıkan G. Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi. 2024;11:79–110.
MLA	Yıldız, Ayşe Nevin vd. “Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme”. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi, c. 11, sy. 1, 2024, ss. 79-110, doi:10.24955/ilef.1328452.
Vancouver	Yıldız AN, Kara UY, Arıkan G. Türkiye’de Siyasal İletişim Çalışmalarını Haritalandırmak: Türkçe Araştırma Makaleleri Üzerine Bir İnceleme. Ankara Üniversitesi İlef Dergisi. 2024;11(1):79-110.

Kapak Resmi İndir

Makale Dosyaları

Tam Metin